Ля мора... (Кладовка (проза, не вошедшая в рубрики))

Яна сядзела на камянях ля мора. Такая ціхая і непокорлівая. Жвавыя хвалі лізалі яе босыя ногі. Вецер лагодна іграў з яе валасамі. Яна ўселася так, каб сонца сагравала яе цела. Яна не адчувала лёгкай сукеначкі на целе і атрымлівала асалоду ад цеплага ветру і гарачага сонца.
Так яна прасядзела да вечара. Як толькі сонца пачало хавацца за гарызонтам, яна пакінула бераг і пайшла дахаты. У хату яна не пайшла, засталася на вуліцы, легла на гамаку пад адкрытым небам.
Увесь дзень яна нічога не рабіла, як і кожны мінулы. Яна штодня прачынаецца толькі тады, калі ёй захочацца, робіць толькі тое, што ёй здаецца цікавым. І імя ёй Лянота.
Лежачы ў цішы яна стала прыслухоўвацца. Ні гука. Але…
-Прабачце, калі ласка, ці не маглі б Вы мне дапамагчы? – да двара Ляноты падыйшла жанчына.Яна выгляда так, нібы яна працавала ў шахце, уся замурзаная, выпацканая ў такі бруд, што ён не сыдзе і пасля прання. Імя ёй Праца, але Лянота не пазнала яе.
-Што? – яна, звычайна, усё добра пачула, але па звычцы ўсё ж такі перапытала.
-Вы можаце мне дапамагчы? Мне патрэбна дзесьці пераначаваць.
Лянота пяць хвілін глядзела моўчкі, а потым усё ж такі запрасіла госцю прайсці да пакояў. Яна прапанавала госці пайсці абмыцца, але Праца адмовілася, гаворачы, што толькі выпацкае яе дарагое абсталяванне. Тады Лянота адвяла Працу да пакоя і, пайшла да свайго.
Назаўтра Праца прачнулася рана і ціха, каб не разбудзіць Ляноту, пайшла да мора. На беразе яна распранулася і ўвайшла ў мора. Салёная вада абмыла з яе ўвесь той бруд і яна стала не падобная да сябе, якой яна яшчэ ноччу прыйшла да Ляноты. Абмыўшыся сама, яна выпрала сваю сукенку, затым высушыла яе на сонцы. Апрануўшыся, яна села на бліжэйшы камень і пачала ў чаканні Ляноты назіраць за морам.
Прачнуўшыся і не знайшоўшы госці , Лянота вырашыла, што тая пакінула яе дом, але потым пабачыла яе на беразе. Падыходзячы бліжэй Лянота заўважыла, што жанчына ўжо не была той мурзай. Яна была чысцюткай, нібы дзіця вымытае матуляй. Лянота пазнала яе – Працу.
-Дзякуй за прытулак, - пачала Праца нават не павітаўшыся.
-Ты прыйшла мяне вучыць? – Лянота не прыняла яе падзякі, яна была абурана тым, што яе прыйшлі вучыць як жыць, бо яна нікому не замінае.
-Не, - ціха прагаварыла Праца. – Я не за тым прыйшла, каб вучыць цябе як жыць ці асуджаць. Мне гэта не патрэбна. Я лічу, што раўнавага павіна быць ва ўсім, таму і ты маеш права існаваць. І я проста прыйшла паглядзець як ты жывеш. Мне падабаецца тут у цябе.
-Дзякуй, - Ляноце было незручна за тое, што яна так рэзка пачала размову.
-Паглядзі на мора, -Праца заўважыла, што Ляноце няёмка за сябе і вырашыла змякчыць становішча. – Вады на Зямлі болей, чым сушы, але мору ўсё адно гэтага мала. Яно растапляе ільды выкідае хвалі на сушу, прагне пашырыць свае надзелы. Тут раўнавагі няма. Вось і ты, нібы суша абмываецца вадой, будзеш заўжды асуджацца. Але табе будзе аддаваць перавагу большасць, як і ўсе аддаюць перавагу жыццю на сушы, чым у моры, усхваляючы мора, а не сушу.