как листик, что ветром сброшен.
Здесь места ты не найдёшь
И радостных песен – тоже.
Ты ношу свою неси
Меж мрачных холмов могильных,
Без цели и без стези
Рыдай и скорби бессильно.
Как тень, по земле иди
Ты в долюшке безутешной,
Не зная любви в груди
И ласки девичьей нежной.
Удел твой - во снах мечтать,
Судьбу принимая кротко -
Над гробом твоим вздыхать
Не станет никто, сиротка.
=============================
...А ты, сіраціна, жыві,
Як ветрам лісток адарваны, –
Ні месца табе на зямлі,
Ні радасці з песень жаданай,
Нясі сваю ношку жыцця
Між наспаў-курганаў магільных,
Без веры ў свой цэль, без пуцця,
Расплаканы ў жальбах бяссільных.
Як цень з таго свету, ідзі,
Не знаючы ў долі сірочай
Ні сэрца з дзявочай грудзі,
Ні сонечнай ласкі дзявочай.
Жыві і сні сны аб вясне,
Ды думай адно, сіраціна.
Што нават ніхто не ўздыхне
Калісь над тваёй дамавінай.