У рэдакцыю аднаго з вядомых часопісаў тэлефануе жанчына і просіць да апарата Алеся К., каб спытацца пра свой матэрыял. Алесь падыходзіць да трубкі і жартаўліва кажа: “Мне казалі, што вы мяне хацелі…” На выснове гэтага і нарадзіўся верш, з якім, паважаны чытач, я цябе і знаёмлю.
Не у правінцыі ў газеце
Якіх мо тысячы на свеце,
А у часопісе прэстыжным
Служыў Алесь. Быў крышку рыжы,
Вясёлы нораў меў, увішнасць. –
З таго й бяда ледзь-ледзь не выйшла.
А што? – Ну, быццам, і нічога,
Ды напалохаўся нябога…
А як было? Ў часопіс мілы
Адна жанчына пазваніла,
Была таксама трошкі рыжай
І друкавалася ў прэстыжным,
Ну, ў тым часопісе сталічным,
Які штось мусіў прыпазніцца,
А ёй няймелася няйначай
Хутчэй свой твор у друку ўбачыць.
Ну, вось і звоніць. А Алесь,
Заўжды ж у клопатах увесь,
То мільгане, то раптам знікне.
І трубку ўзяў паважны Віктар,
Ды не паспеў прагаварыць
Двух слоў, а тут Алесь бяжыць,
У перамовы уступае
І гэтак хітранька пытае,
Ну. Ў той жанчыны, трошкі рыжай,
Што друкавалася ў прэстыжным:
“Ці праўду кажа Віктар-дружа,
Што вы мяне хацелі дужа?
У вас жа, ў беднае жанчыны,
Я чуў, няма свайго мужчыны
І я заўважыў (відна з боку),
Вы на мяне кідалі вокам”.
Вось так ён прама і спытаўся
І сам сабе аж засмяяўся:
Маўляў, крыху пачырваней,
Дык будзеш, мо, званіць радзей.
Ну, а жанчына, трошкі рыжая,
Што друкавалася ў прэстыжным,
Спачатку ціха так, нясмела:
“Так-так, Алесь, даўно хацела.
Пра вас я мару днём і ноччу.
І толькі гонар мой жаночы
Мне не даваў у тым прызнацца.
Цяпер жа можна не баяцца,
Калі ўжо сам ты здагадаўся
І першы мне, лічы, прызнаўся.
Што ўжо таіцца болей тут?
Вось я прыеду, і у блуд
Мы пойдзем. Я ужо ўяўляю:
Цябе я моцна абдымаю…”
Ад нечаканасці Алесь
Спацеў, барвовы стаў увесь
І моцна ў трубку закрычаў:
“Ды што вы? Я ж пажартаваў!
Я – муж узорны, слаўны бацька!
Хоць у каго вы тут спытайце!”
Ну, а жанчына, трошкі рыжая,
Што друкавалася ў прэстыжным,
Інтымна так: “У вас там люд?
Нязручна вам цяпер пра блуд?
Тады я заўтра. Ў гэта ж час.
І спадзяюся, што у вас
Старонніх, лішніх там не будзе
І мы дамовімся аб блудзе.
Цалую. Моцна абдымаю.
Цябе я ўжо амаль кахаю.
Я не змагу цяпер заснуць.
Хутчэй бы зноў твой голас чуць!”
Паклала трубку. “Ой, языча,
Я ж ведаў, ты бяду наклічаш. –
Стагнаў Алесь. – Ды гэта мне
І у жахлівым нават сне…
Не, не магло мне і прыдацца,
Што гэта цётка закахацца
Ў мяне прыдумае. Вось нумар!
Цяпер сядзі, Алесь, і думай,
Як выйсці з гэтае бяды!”
Ён выпіў мо вядро вады,
Тады ўжо дрыжыкі суняў
І прыступіў да пільных спраў.
Назаўтра, як ішоў на працу,
Падумаў: “А чаго баяцца?
Ёсць у мяне прыём такі
На нежаданыя званкі…”
Паўдня прайшло. І раптам Віктар
Да трубкі зноў яго паклікаў.
Алесь жа голасам танюткім:
“Алё! Вас слухае Анютка!
Анютка! Трапілі вы ў лазню.
Ды што вы! Я тут безвылазна
Каторы год ужо працую.
Які Алесь? Я дрэнна чую”.
Ну, а жанчына, трошкі рыжая,
Што друкавалася ў прэстыжным:
“От, жэўжык! Зноўку люду поўна?
Калі ж ты ўрэшце будзеш вольны?
Табе мо заўтра пазваніць?
Ты толькі ўсіх там разгані.
Бо за званок за гэты кожны
Плачу, мой міленькі, я грошы.
Ты ж грошы вернеш, любы мой,
Як пабяромся мы з табой?”
І зноўку з раніцы міжгорад.
Алесь са стогнам: “Вось жа гора
Сабе наклікаў ты, Алесь!”
Пад стол службовы свой залез,
Заткнуўшы вушы, там сядзеў,
Пакуль званок не адзвінеў.
Праз тыдзень з твару спаў, схуднеў.
Усе гадаюць: “Мо што з’еў?”
А неўзабаве і на працу
Зусім не стаў Алесь з’яўляцца.
Вось дзень няма. Другі. І трэці.
Ды, ўрэшце, дзе ж ён мог падзецца?
Жывога мо няма Алеся?
Палююць сёння ў нас на прэсу…
А ўчора дзіўная дэпеша
Прыйшла на прозвішча Алеся.
Мо трэба да яго дамоў
Схадзіць? Схадзі-ка ты, Казлоў!
Ты ў нас адзін тут маладзён,
Уведай, ці жывы хоць ён?
Жывы – дэпешу аддасі
І да галоўнага прасі,
Скажы: сярдуе ўжо галоўны
І лае так: “ Алесь няўлоўны!”
Ўздыхуў нявесела Казлоў,
А да калегі ўсё ж пайшоў.
Алесь сказаў: “Здароў’е дрэнь. –
І, паказаўшы білютэнь,
Як бы між іншым, запытаў:
“Мяне міжгорад не шукаў?”
“Ды не. Хіба дэпеша толькі”.
Зірнуў Алесь і аж да столі
Падскочыў з радасці. Пяе,
Пра болькі ўраз забыў свае,
Да Анатоля цалавацца:
“Ух, дзякуй, мілы, дзякуй, браце!
Вось пачытай”. Ну, той чытае:
“Алесе, я пажартавала.
Я падвяла даўно ужо рысу:
Ні рыжых не люблю, ні лысых
І ні русявых, і ні чорных,
Ну, а тым больш, мужоў узорных”.
Цяпер зарокся жартаваць
Так спрэс Алесь. А выбіраць:
З кім жарт дарэчы, з кім – нягожы,
А то зноў выйдзе непрыгожа.
Што ж да жанчын, да рыжых гэтых, –
Дык то ж яхідны, не кабеты.
__________