Литературный портал Графоманам.НЕТ — настоящая находка для тех, кому нравятся современные стихи и проза. Если вы пишете стихи или рассказы, эта площадка — для вас. Если вы читатель-гурман, можете дальше не терзать поисковики запросами «хорошие стихи» или «современная проза». Потому что здесь опубликовано все разнообразие произведений — замечательные стихи и классная проза всех жанров. У нас проводятся литературные конкурсы на самые разные темы.

К авторам портала

Публикации на сайте о событиях на Украине и их обсуждения приобретают всё менее литературный характер.

Мы разделяем беспокойство наших авторов. В редколлегии тоже есть противоположные мнения относительно происходящего.

Но это не повод нам всем здесь рассориться и расплеваться.

С сегодняшнего дня (11-03-2022) на сайте вводится "военная цензура": будут удаляться все новые публикации (и анонсы старых) о происходящем конфликте и комментарии о нём.

И ещё. Если ПК не видит наш сайт - смените в настройках сети DNS на 8.8.8.8

 

Стихотворение дня

"партитура"
© Нора Никанорова

"Крысолов"
© Роман Н. Точилин

 
Реклама
Содержание
Поэзия
Проза
Песни
Другое
Сейчас на сайте
Всего: 493
Авторов: 0
Гостей: 493
Поиск по порталу
Проверка слова

http://gramota.ru/

Для печати Добавить в избранное

Радыяцыя дапамагла (на белорусском языке) (Рассказ)

     Праз хісткую заслону перадсвітальнага сну да Ніны данесліся нечыя асцярожныя крокі. Яна расплюшчыла вочы і ледзьве не войкнула ад здзіўлення: яе новая суседка па нумары Сабіна Раманаўна, у пакамечанай “начнушцы”, з падушкай пад адной і коўдраю пад другой пахаю, крадком, як здалося Ніне, прабіралася ад дзвярэй да свайго ложка. Ніна зірнула на гадзіннік. Дзесяць хвілін на шостую. Нішто сабе! І дзе ж гэта так забарылася гэтая, па яе ж словах, “бабуля трох унукаў”? Няўжо і яна… А зрэшты, нічога дзіўнага: у санаторыі раманы пасівелых “рамэа” і “джульет” – справа звычайная. Хаця якія там раманы і якія рамэа – джульеты? Распусныя гулі страпёраў, ачмурэлых ад пачуцця няхай сабе і нядоўгай, але ўсё ж свабоды ад сямейных аковаў. Але калі ты, шаноўная, паспела? Учора ж толькі пасялілася! Праўда, Ніна заўважыла, што за вячэраю на Сабіну Раманаўну час ад часу пазіраў таўсматы ружовашчокі мужчына гадоў шасцідзесяці, які сядзеў за сталом насупраць. Ніна яшчэ пажартавала: маўляў, ці не ў кавалеры мерыцца?
--У маім узросце ўжо не да кавалераў, – няшчыра прамовіла Сабіна Раманаўна. – І ўвогуле, я вяртухаю ніколі не была, я жанчына сур’ёзная.
     Вось табе і сур’ёзная! Спакусіў яе, відаць, той самы ружовашчокі. Але яна што – са сваёй коўдрай ды падушкаю на спатканне хадзіла? Уявіўшы такое, Ніна з усяе моцы сціснула вусны, але яны здрадліва задрыжэлі і расцягнуліся ў непажаданую ўсмешку.
--Так, – сярдзітым шэптам азвалася Сабіна Раманаўна, папраўляючы пасцелю, – яна ж яшчэ і смяецца! Я з-за яе ноч прамучылася, а ёй хаханькі! Што ты глядзіш такімі вачыма? Я з-за твайго храпу мусіла ў ванне спаць. Пад раніцу змерзла, што тая костка. Як толькі твой мужык такое цярпець можа?
--Няўжо праўда? – сумелася Ніна. – Раней жа за мною такога граху быццам бы не было. Хіба толькі калі на спіну лягу. Ну, дык вы мяне тады штурхніце ў бок, і я перастану.
     І суседка пачала добрасумленна выконваць Нініну просьбу – штурхала яе ў бок. Разоў па дзесяць за ноч.
     Праз тры дні Ніна сядзела ў холе на канапе і, утаропіўшы ў супрацьлеглую сцяну бясцямны позірк пачырванелых ад бяссонніцы вачэй, думала, як пазбавіцца напаткаўшай яе бяды.
--Жанчына, вам блага? – пачулася побач, і на канапу прысела вабная маладая жанчына ў цёмна-сінім спартыўным касцюме.
     Выслухаўшы Нінін роспавед, Святлана (так звалася новая знаёмая) засмяялася і, зразумеўшы недарэчнасць свайго смеху, растлумачыла:
--Ды тваю Сабіну Раманаўну ўжо ўсе тут ведаюць. Яна за тыя два тыдні, што знаходзіцца ў санаторыі, ужо ці не пяць разоў з нумара ў нумар перабрацца паспела. То ёй парфума нечая не спадабалася, то празмерна гучны, на яе думку, голас, то яшчэ што-небудзь. З ёй ужо ніхто не хоча суседнічаць.
--Вось яно як! – пахітала галавою Ніна. – Нездарма ж яна ажно рукамі замахала, калі я прапанавала ёй памяняцца з кім-небудзь месцамі. Дык можа мне самой папрасіцца?
--Паслухайце, – Святлана пасунулася бліжэй, – вы ж, здаецца, з Брагінскага раёна?
--Так.
--Тады я падкажу вам выйсце. Скажыце ёй вось што…
     Святлана азірнулася і схілілася да Нінінага вуха.

     Вечарам, калі Сабіна Раманаўна ўлеглася, Ніна падышла да яе:
--Прабачце, калі ласка, але вы мяне больш не будзіце ноччу. Мне ўрач сёння сказаў, што храпсці мне вельмі карысна: праз храп радыяцыя выходзіць хутчэй, чым пры звычайным дыханні.
     Сабіна Раманаўна ўсхапілася з ложка, і яе маленькія чорныя вочкі сталі круглымі, бы гузікі:
--Якая радыяцыя?!  Адкуль яна выходзіць?!
--Ну якая? Звычайная радыяцыя. – паціснула плячыма Ніна. – Я, пакуль нас на новае месца перасялілі, ведаеш колькі яе нахапалася?! Столькі гадоў мінула, а яна з майго арганізма яшчэ не ўся выйшла. Але цяпер, калі я храпсці пачала, справа хутчэй пойдзе.
--І многа вас тут такіх… радыёактыўных?..
--Ды хапае. У гэтым санаторыі ўсе перасялецы аздараўляюцца.
    
       Назаўтра, прачнуўшыся, Ніна ўбачыла, што ні Сабіны Раманаўны, ні яе рэчаў у нумары не было. Толькі з-пад ложка сіратліва выглядаў чаравік, відаць, у спешцы забыты гаспадыняю. Не было Сабіны Раманаўны ні за снеданнем, ні за абедам, ні за вячэрай. Казалі, што яна зусім з’ехала з санаторыя.

© Валентина Кадетова, 11.05.2012 в 14:11
Свидетельство о публикации № 11052012141118-00273651
Читателей произведения за все время — 31, полученных рецензий — 0.

Оценки

Оценка: 5,00 (голосов: 1)

Рецензии


Это произведение рекомендуют