Я иду через лес по тропинке,
Стынет лето в вечерней заре,
И томятся в груди моей пылкой
Мои песни о юной поре:
как намедни увидел я в роще,
что сбегает с пригорка волной -
дева волосы шумно полощет
в серебристой воде под луной...
И поведать об этом не смею,
И не в силах хранить тот секрет -
я по лесу кукушкой рассеял
той нежданной любви первоцвет.
* * *
Mä metsän polkua kuljen
kesä-illalla aatteissain
ja riemusta rintani paisuu
ja ma laulelen, laulelen vain.
Tuoll' lehdossa vaaran alla
oli kummia äskettäin,
niin vienoa, ihmeellistä
all' lehvien vehreäin.
Minä miekkonen vain sen tiedän,
minä vain sekä muuan muu
ja lehdon lempivä kerttu
ja tuoksuva tuomipuu.
В ПЕЧАЛИ
Вешнее утро в тенистой округе
зв'онно лесной канителью,
зяблик с ветвей к неприметной подруге
льётся любовной свирелью.
Но не поет эта славная птица
там, где сижу я в печали,
где моей юности светлые лица
тризну по мне отмечают.
HUOLISSAAN HUOKAILEVA
Koko metsä on laulua täynnä,
joka lehvällä lemmitään,
ja riemuten sirkut ja peipot
ne kertovat keväästään.
Mut yhtä puuta ne linnut
vaan karttavat kammoten;
sen alla ma onneton istun
ja huoltani huokailen.
