Светало. Пастырь. Поле. Стадо.
Средь тощей живности один
ходил павлином жирный Свин.
Имея доступ к закромам,
пятак тянул на сажень ввысь:
– Эй, вы, малявки, расступись!
А что в пуху и перьях рыло,
узреть – обзора не хватило:
чем шире пасть, тем уже взгляд.
Малыш испортил маскарад,
заметил вежливо: – Простите,
грязюка рылу не к лицу,
коль рыло носит предводитель.
И малый знает: чист – гарцуй.
У Свина шерсть ежом на холке,
краснеет раком, взгляд – иголки:
– Как смеешь, веса не набрав,
мне диктовать свиной устав?
Визжал: – Сгною! – стучал копытом –
Жизнь кончишь пастырем забытый!
Ты посягнул на хрячью власть!
Свинья свиньёй. Но волчья пасть.
Притихло стадо, сник смельчак,
и Свин опять задрал пятак.
Где правда – рык, там будет так.
Оригинал: Ганарысты парсюк.
Кандрат Крапива. (1927г.)
Бывае праўда ў вочы коле...
Раз гнаў пастух свіней у поле.
Адзін вялізарны Парсюк,
Які абегаў вёску ўсю,
За раніцу абшнырыў завуголле,
Цяпер такі меў выгляд важны,
Што носа не дастаць і сажнем —
Вышэй за ўсіх ён сам сябе лічыў,
А што ў самога на лычы,
Не бачыў гэтага, аднак.
I вось адзін тут Падсвінак,
Які заўважыў бруд раней,
І кажа: — Дзядзечка, твой лыч у брудзе!
Нязграбна гэта й між свіней,
А што ж, калі заўважаць людзі?
Парсюк наставіў хіб, Парсюк раз'юшан:
— Цераз цябе я чырванець прымушан!
Такое мне сказаць асмеляцца ня многія,
Дык гэта ж — дэмагогія! —
Парсюк наш лаецца, не дараваць клянецца:
— І месца мокрага, — крычыць, — не застанецца!
Ты мой свінячы гонар закрануў!-
І так ён Падсвінака грызянуў,
Што той за сажняў пяць адскочыў.
Парсюк не надта быў ахвочы
Глядзецца праўдзе ў вочы.