Багна-таемнае сэрца маёй Радзiмы. Бясконцая, нiбы падазронасць да "чурак", хай то цыган, румын а можа й турак, да жыдоў i усялякiх iншых габрэеў, бо на iх Пасху нават солнца не грэе, да Еўропы-бо арабы ад Парыжа да Рыма, геi-не то, што мужныя працаўнiкi Белшыны, або Пiнскдрэў, не кажучы пра будаўнiкоў, метрастроеўцаў, кiроўцаў ды сiлавiкоў. Не прайсцi мiгрантам, грантасосам ды геям! Хай сцяг-якi там сёння у нас?-горда рэе! ...А пад асфальтам-багна, ад Бiблiятэкi да Рагны. Нiбы балотныя кветкi, па вулiцам дзеткi- Вырастуць кiроўцы, сiлавiкi, працаўнiкi Белшыны з багнай у сэрцах. Там няма месца iнвалiдам ды мiгрантам, Спрадвечная бы тыя вялiкiя старыя куранты На Новы год-а новы такi ж як той, стары, Усё тыя ж спрадвечныя бясконцыя чары Багны ў сэрцы Радзiмы i ў кожным сэрцы: нелюбоў да iншых-па густу солi ды перца.