Я так нежно ласкал, как голубку, её,
Одиноким сердечком ей душеньку грея,
Как младенцу тепла даже мать не даёт,
Как озябших костёр обогреть не сумеет.
Для неё столько песен я лучших пропел,
Столько мыслей вложил в них и важных, и тонких,
Как и ветер в бору никогда не шумел,
Как и мудрости век не оставил потомкам.
В сердце нежном воздвиг пьедестал я такой
И такую создал из любви ей корону,
Как по воле Господней и небо с Землёй
Обрести ни венца не сумеют, ни трона.
Так до солнца и звёзд вознести я сумел,
Небесам день и ночь так молился при этом,
Как Вселенский простор и мудрец не воспел,
Как и кони к росе не склоняются летом.
Видел счастье своё только в ней и создал
Ту Княжну, пред которой мечтал преклониться.
Жизнь свою под ногами её расстилал…
А она?… А она … лишь простая девица...
---------------------------------------------------------------------------
Гэткім шчырым каханьнем яе атуліў,
З гэткай ласкай глядзеў ў яе сумныя вочы, –
Як і сонца ня туліць расквечаных ніў,
Як і зоры людзям не ўглядаюцца ўночы!
Так пясьціў, так галубіў галубку, яе,
Так цяпліў сваім сэрцам сірочым ёй грудзі, –
Як і маці ня песьціць дзіцё – як спаўе,
Як і вогнішча зьзябнутых грэці ня будзе!
Столькі песень над песьнямі ёй я напеў,
Столькі думак злажыў аб ёй важных, таёмных, –
Як і бор гэтак зь ветрам шумець не шумеў,
Як і век гэткіх дум не злажыў для патомных!
Гэткі ў сэрцы сваім збудаваў ёй пасад
і такую ўзлажыў ёй з каханьня карону, –
Як і неба зь зямлёю, на Божы загад,
Не прыдбаюць такіх ні кароны, ні трону!
Так уславіў яе ў славу сонца і зор,
Так маліўся дзень-ноч к ёй мальбою нябёсаў, –
Як і мудрасьць ня ўславіць ўсясьвету прастор,
Як і каня ня моліцца ўлетку да росаў!
Утварыў зь яе шчасьце з-над шчасьцяў сваё –
Чарадзейную княжну з аповесьці дзіўнай,
і пад ногі ёй кінуў жыцьцё сваё ўсё...
.
А яна?.. А яна была толькі... дзяўчына!..